کابل های شبکه اغلب برای اتصال یک دستگاه شبکه به دستگاه دیگر استفاده می شوند و کابل های شبکه در انواع زوج بهم تابیده، کابل کواکسیال، کابل فیبر نوری و ... هستند. این سه نوع کابل پرکاربردترین کابل های شبکه هستند که در ادامه این مقاله به معرفی اطلاعات اولیه، مشخصات و کاربرد آن ها می پردازیم.
انواع و مشخصات کابل‌های شبکه زوج به هم تابیده
کابل شبکه زوج بهم تابیده نوعی سیم کشی است که در آن سیم‌های هادی (معمولا مسی) یک مدار واحد، دو به دو به هم تابیده می‌شوند. با پیچاندن دو سیم مسی عایق‌دار با هم، امواج الکتریکی ساطع شده از هر سیم با امواج الکتریکی سیم دیگر خنثی می گردد و در نهایت به طور موثر اختلالات الکترومغناطیسی حاصل از منابع خارجی خنثی می شود. از کابل کشی جفت پیچ خورده اغلب در شبکه های داده محور برای اتصالات کوتاه و یا متوسط استفاده می شود زیرا هزینه های نسبتاً کمتری نسبت به فیبر نوری و کابل کواکسیال دارد.
استانداردهای کابل‌های زوج به هم تابیده
با توجه به فرکانس و نسبت سیگنال به نویز، کابل های شبکه زوج بهم تابیده را می توان به Cat 3، Cat 4، Cat 5، Cat 5e، Cat 6، Cat 6a، Cat 7، Cat 7a و Cat 8 اترنت/مس تقسیم بندی کرد. واژه Cat استانداردی برای دسته بندی است و از تمامی این کابل های Cat برای انتقال داده در فواصل کوتاه استفاده می شود. مشخصات دقیق کلیه کابل‌های زوج بهم تابیده را می‌توانید در جدول پایین مشاهده نمایید.
T568A و T568B دو استاندارد سیم کشی اولیه هستند که در کابل های زوج بهم تابیده از آن ها استفاده می شود. این استانداردهای مخابراتی توسط انجمن صنعت مخابرات (TIA) و اتحاد صنایع الکترونیک (EIA) ارائه شده‌اند و ترتیبات پین را برای کانکتورها (اغلب RJ45) در کابل های شبکه UTP یا STP مشخص می کنند. شماره 568 به ترتیبی اشاره دارد که سیم‌های درون کابل خاتمه یافته و به کانکتور متصل می‌شوند. تنها تفاوت بین T568A و T568B این است که جفت نارنجی و سبز با هم عوض می گردد.
در شکل زیر می توانید این موضوع را به خوبی مشاهده کنید.
کابل‌های شبکه زوج به هم تابیده شیلددار و بدون شیلد
کابل های شبکه زوج به هم تابیده شیلددار و بدون شیلد اغلب به عنوان اصلی ترین کابل ها در راهکارهای شبکه مورد استفاده قرار می گیرند. از طرفی می‌توان آنها را به عنوان کابل های زوج به هم تابیده STP و UTP توصیف نمود.
UTP به کابلی اطلاق می‌شود که فاقد محافظ فلزی در اطراف سیم‌های مسی است، و با فراهم کردن انتقال سیگنال متعادل می‌تواند در به حداقل رساندن اختلالات الکترومغناطیسی نقش بسزایی داشته باشد. بنابراین بیشتر در فواصل طولانی و برای سیم کشی‌های تلفنی، شبکه های کامپیوتری و برنامه های ویدئویی از آن استفاده می شود.
در مورد کابل STP، سیم‌ها در محافظی قرار گرفته‌اند که به عنوان مکانیزم اتصال به زمین عمل می‌کنند تا محافظت بیشتری در برابر تداخل الکترومغناطیسی و تداخل فرکانس های رادیویی ایجاد نماید. این موضوع موجب می شود تا کابل داده‌ها را با سرعت بیشتری حمل کند. بنابراین، کابل زوج به هم تابیده STP اغلب در مواردی پیشرفته که به پهنای باند زیاد و محیط های بیرونی نیاز دارند، استفاده می گردد.
کابل شبکه کواکسیال
کابل کواکسیال نوعی کابل شبکه است که توسط مهندس و ریاضیدان انگلیسی الیور هویساید، در سال ۱۸۸۰ اختراع شد. در این کابل یک هادی داخلی وجود دارد که توسط یک لایه عایق لوله ای احاطه شده است و یک محافظ رسانای لوله ای نیز لایه عایق را می پوشاند. هادی داخلی و شیلد بیرونی یک محور هندسی مشترک دارند. بسیاری از کابل های کواکسیال دارای غلاف یا پوشش بیرونی هستند.
بطور کلی از کابل شبکه کواکسیال جهت انتقال سیگنال های فرکانس رادیویی (RF) استفاده می شود. از کاربردهای آن می توان به مواردی مانند: اتصالات فرستنده‌ها و گیرنده‌های رادیویی با آنتن‌ها، اتصالات شبکه‌های کامپیوتری، صدای دیجیتال و توزیع سیگنال‌های تلویزیون کابلی اشاره نمود. کابل کواکسیال مزیت آشکاری نسبت به انواع دیگر خطوط انتقال رادیویی دارد. در یک کابل کواکسیال مرغوب، میدان الکترومغناطیسی که حامل سیگنال می باشد، تنها در فضای بین هادی داخلی و شیلد رسانای لوله‌ای وجود دارد. به همین دلیل، کابل های کواکسیال را می توان در کنار اجسام فلزی بدون هیچ مشکلی، قرار داد.
کابل فیبر نوری
کابل فیبر نوری به دلیل برخورداری از ظرفیت بالا و پایداری فوق العاده، گزینه‌ای عالی جهت انتقال داده‌ها در فواصل دور به حساب می آید. این کابل دارای یک هسته فیبری یا شیشهای است که در یک پوشش بیرونی لاستیکی قرار گفته و به جای سیگنال های الکتریکی، از پرتوهای نور برای انتقال داده ها استفاده می نماید. از آنجایی که سرعت نور نسبت به سیگنال های الکتریکی در طول مسافت کاهش نمی یابد، کابل های فیبر نوری با داشتن سرعت 10 مگابیت بر ثانیه تا 100 گیگابیت بر ثانیه (یا بالاتر)، می توانند در زمان کمتری داده ها را منتقل کنند.
به طور کلی، کابل فیبر نوری از فیبرهای تک حالته و چند حالته تشکیل شده است که تفاوت آنها در قطر هسته است. قطر هسته فیبر اول 9/125 میکرومتر می باشد و قطر هسته فیبر دوم می تواند 62.5/125 میکرومتر یا 50/125 میکرومتر باشد. از فیبر چند حالته (MMF) و فیبر تک حالته (SMF) می توان برای انتقال داده ها با سرعت بالا و در فواصل گوناگون استفاده نمود. در بسیاری از موارد، از MMF برای مسافت های کوتاه استفاده می شود در حالی که SMF در مسافت های طولانی کاربرد دارد.
نتیجه‌گیری
کابل های زوج بهم تابیده، کواکسیال و فیبر نوری سه نوع کابل پرکاربرد در حوزه شبکه و سیستم های ارتباطی هستند. اگر چه در ساختار، سرعت، پهنای باند و ... تفاوت هایی با یکدیگر دارند اما تمامی آنها در زندگی ما نقش مهمی را ایفا می کنند.
